Γιατί δεν λειτουργεί το Μυστικό και ο Νόμος της Έλξης σε εμένα;

Γιατί δεν λειτουργεί το Μυστικό και ο Νόμος της Έλξης σε εμένα;



Δεν αποδέχεσαι ό,τι ήδη παίρνεις

Εάν δεν δέχεσαι ότι παίρνεις ήδη στη ζωή- ενόσω επίσης δεν το χρησιμοποιείς στο μέγιστο δυνατό-δεν θα ανοίξεις ποτέ τις πόρτες μέσα από τις οποίες μπορεί να φθάσει ο σοβαρός συγχρονισμός.

Αυτό συμβαίνει επειδή το σύμπαν σου δίνει μόνο αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι τη δεδομένη στιγμή, όχι αυτό που το εγώ σου επιμένει ότι απαιτείται για να προχωρήσει.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δυο αυτά πράγματα, και αρκετοί υποστηρικτές του Νόμου της Έλξης τυπικά αναμειγνύουν/συγχέουν/συνδυάζουν αυτά τα δύο, με γνώμονα την έλλειψη των αποτελεσμάτων τους, και κατόπιν βγάζουν το μωρό μαζί με τα νερά του μπάνιου.

Παρατήρησε πως τέτοιοι άνθρωποι εξακολουθούν να παράγουν αποτελέσματα προσελκύοντας περισσότερα από όσα έχουν σηματοδοτήσει, ιδιαίτερα αφού εγκαταλείψουν το Νόμο της Έλξης.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ν.τ.Ε. (Νόμος της Έλξης) δε σβήνει ποτέ, και σε τροφοδοτεί διαρκώς με εμπειρίες και καταστάσεις στην καθημερινότητά σου, οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα με την ενέργεια που σε διακατέχει τώρα.

Σε οποιοδήποτε κανάλι είσαι συντονισμένος, σε εκείνο πρόκειται να φτάσεις.
Μπορείς να αρνηθείς το κανάλι που είσαι τη δεδομένη στιγμή, αλλά δεν θα προχωρήσεις ποτέ στο επόμενο κανάλι μέχρις ότου φθάσεις σε ένα συνειδητό επίπεδο αποδοχής για τη δημιουργία αυτών που ήδη βιώνεις.

Προσμένεις την άφιξή του
Η προσμονή είναι η υπ αριθμόν ένα δολοφόνος του ρεύματος, της έμπνευσης και της εσωτερικής καθοδήγησης.

Είναι η δική μου επίπεδη επιμονή ότι όλα πρέπει να συμβούν μέσα σε ένα αυθαίρετο χρονικό διάστημα, ειδάλλως όλα έχουν αποτύχει. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα και μόνα εμπόδια (σε συνάρτηση με το να μη χρησιμοποιείς οτιδήποτε λαμβάνεις ήδη), επειδή στην πραγματικότητα λειτουργείς ενεργά εναντίον του Νόμου της Έλξης «δένοντας κόμπο το σωλήνα» μέσω του οποίου η ροή και η αφθονία βρίσκουν το δρόμο προς εσένα.

Φαντάσου να έχεις ένα σωλήνα κήπου στην αυλή σου και να ανοίγεις τη βρύση. Τώρα, φαντάσου να παίρνεις αυτό το σωλήνα και να τον πιέζεις με τα δάκτυλα έτσι ώστε να μην μπορεί να περνάει η ροή του νερού. Αυτό ακριβώς κάνεις όταν προσμένεις την εκδήλωση συγκεκριμένων πραγμάτων.

Εκείνα τα πράγματα είναι ήδη εδώ ˙ απλά κόβεις το δρόμο στο όχημα μέσω του οποίου γίνεται αισθητή η παρουσία τους στην πραγματικότητά σου.

Ο σωστός τρόπος να συμπεριφερθείς είναι να ενεργείς στο παρόν και όχι μέσω προσμονής κάποιων μελλοντικά μακρινών εκβάσεων.

Όταν παραμένεις αγκυροβολημένος στην παρούσα στιγμή και συνειδητά επιλέγεις την ενέργειά σου, καθιδρύεις μια αναλυτική ένδειξη πρόθεσης με το σύμπαν γύρω σου. Όταν «παραμένεις σ’ αυτό το κανάλι» αντί ν’ ανησυχείς για το τι πρόκειται να συμβεί, τα πράγματα τυπικά λειτουργούν καλύτερα από ότι είχες αρχικά σχεδιάσει.

Όταν αποσκοπείς σε κάτι, τότε ανησυχείς για το πώς και το πότε αυτά επρόκειτο να εκδηλωθούν και καταλήγεις στο να εκδηλώνονται περισσότερα πράγματα για ν’ ανησυχείς σχετικά.

Όταν αποσκοπείς σε κάτι, τότε παρέμεινε αγκυροβολημένος στην ενέργεια που προτιμάς και θα εκδηλώσεις πράγματα συνυφασμένα με αυτή την ενέργεια.

Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος.

Υποσυνείδητα αναιρείς τις προθέσεις σου
Αυτό κατά κάποιο τρόπο ισοδυναμεί με τα προαναφερόμενα, αλλά είναι λίγο πιο παραπλανητικό και διακριτικό. Πόσες φορές έχετε εκφράσει (οποιαδήποτε) πρόθεση – και τότε σχεδόν αμέσως είχατε σκέψεις τύπου «Εύχομαι να πραγματοποιηθεί», ή « Γιατί δε μπορώ να εκδηλώσω ευχάριστα πράγματα όπως όλοι οι άλλοι διεκδικούν?!».

Κάθε μία από αυτές τις σκέψεις είναι μια πρόθεση, και κάθε πρόθεση που έχεις και κρατάς την παρούσα στιγμή ακυρώνει και αναιρεί εκείνη που εκφράστηκε προηγουμένως.

Για να το θέσω διαφορετικά, είναι σαν να δίνεις μια παραγγελία στο αγαπημένο σου εστιατόριο και να την αλλάζεις κάθε δυο δευτερόλεπτα καθώς η σερβιτόρα απομακρύνεται από το τραπέζι σου προς την κουζίνα. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Αντί να αφήσεις «να εκτελεστεί η παραγγελία σου στην κουζίνα», συνεχίζεις να την αλλάζεις. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι εξακολουθείς να ελκύεις το φόβο, την ανησυχία, και τα φορτωμένα με αμφιβολία σενάρια. Εξασκήσου στην υπομονή και επέτρεψε στους μάγειρες να κάνουν τη δουλειά τους!

Η υπομονή και η εμπειρία είναι οι δυο δάσκαλοι οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στους αληθινούς θησαυρούς του μοντέλου πρόθεσης / εκδήλωσης.
Προσηλώνεσαι σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα / υπονομεύεις το συγχρονισμό

Όπως πριν, περιμένεις την άφιξη του συγχρονισμού και την «απόδειξη» ότι ο Νόμος της Έλξης ισχύει για σένα-αυτή τη φορά το θέμα είναι να περιμένεις ένα σούπερ ακριβές, συγκεκριμένο αποτέλεσμα να εκδηλωθεί.

Ας πούμε ότι ο στόχος σου είναι να εκδηλωθούν περισσότερα χρήματα για σένα. Δηλώνεις την πρόθεση, κάνεις μια θαυμάσια δουλειά στο να κρατήσεις την ενέργεια και δεν επιτρέπεις σε α-σύμφωνες σκέψεις να γεμίζουν το κεφάλι σου και να υπονομεύουν τις προσπάθειές σου.

Τότε ξαφνικά, μια σειρά από “εργασίες” αρχίζουν να γίνονται εμφανείς σε σένα. Παρατηρείς όντως ότι είναι κάπως παράξενο και άκρως συμπτωματικό που αυτά βγαίνουν σαν από το κουτί της Πανδώρας στα ξαφνικά, αλλά παραμένεις λιγάκι σκεπτικός και καμιά από αυτές τις “εργασίες” δεν σου αρέσουν αρχικά και τις αψηφάς.

Με το πέρας κάποιων ημερών, περισσότερες “εργασίες” εξακολουθούν να σου προσφέρονται. Αρχίζεις να απογοητεύεσαι επειδή αποσκοπούσες σε περισσότερα χρήματα – όχι σε περισσότερες εργασίες.

Τι συμβαίνει εδώ πέρα λοιπόν;

Αυτό που στην ουσία συμβαίνει είναι ότι το σύμπαν ευθυγραμμίζει τις συνθήκες μέσω των οποίων θα μπορέσεις να λειτουργήσεις μέσα από την παρούσα κατάστασή σου.

Το μεγαλύτερο λάθος ( και η πιο κοινή παραδοχή) είναι ότι ο συγχρονισμός είναι αυτό το τεράστιο, πομπώδες, απίστευτο γεγονός που επρόκειτο να ξεχωρίσει! Ενώ μερικοί συγχρονισμοί θα είναι πράγματι κάπως απίστευτοι, τις περισσότερες φορές εκβάλλουν από το περιβάλλον σου και κάνουν τις παρούσες συνθήκες σου να ρέουν χωρίς κόπο, ενώ διακριτικά ευθυγραμμίζουν τις ευκαιρίες που θα σε βοηθήσουν ν’ αναβαθμιστείς.

Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι μπορείς πράγματι να καταλήξεις εμποδίζοντας το συγχρονισμό , επειδή καταφθάνει με ένα πιο διακριτικό τρόπο από εκείνον που περίμενες.

Η αναβάθμιση μπορεί πιο συχνά να σου ζητήσει να της παρέχεις συνειδητά το προνόμιο της υπομονής, όπως όταν επιδιώκεις περισσότερα χρήματα και ανακαλύπτεις ότι σου προσφέρεται μια καλύτερη θέση εργασίας στη δουλειά σου.

Μπορείς να διαχειριστείς περισσότερες υποχρεώσεις; Ο Νόμος της Έλξης σου ζητά να μπεις σε αυτά τα “παπούτσια” και να γίνεις αυτό το άτομο, πριν σου εκδηλωθεί οτιδήποτε άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι ίσως ακόμη να μην έχεις τις απαιτούμενες ικανότητες και τα προσόντα για να χρησιμοποιήσεις τον υψηλότερου επιπέδου συγχρονισμό, όπως ο τύπος που πιθανόν ονειρευόσουν ξύπνιος όταν έθετες αυτή την πρόθεση.

Τα καλά νέα είναι ότι τίποτα δεν σε σταματά από το ν’ αποκτήσεις τα εσωτερικά εργαλεία που απαιτούνται για να κερδίσεις αυτές τις ικανότητες και τα προσόντα – τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου και τη δική σου σκέψη γι’ αυτό.
Το σύμπαν σου λέει «Ε! Υπάρχει μια ταιριαστή συνθήκη για να πραγματοποιήσεις την πρόθεσή σου! Μπορείς να αναλάβεις δράση αυτή τη στιγμή, εκεί που είσαι, με ό,τι έχεις ήδη! Δε χρειάζεται τίποτε άλλο! Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις το θάρρος να περάσεις την πόρτα, και είναι δικό σου!».Περνώντας την πόρτα, ωστόσο, ίσως χρειαστεί να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος εξέλιξης που μπορεί ποτέ να συμβεί, και είναι επίσης το «μυστικό» για την αποκάλυψη του εξαιρετικά ικανοποιητικού συγχρονισμού.

Το θέμα κλειδί εδώ είναι εκείνο της προσμονής και όχι της εκδήλωσης. Εάν παρατηρήσεις μια παραδόξως συμπτωματική ακολουθία παρόμοιων ευκαιριών να σου έρχονται, μπορείς ν’ αναπαυθείς με τη διαβεβαίωση ότι ο Νόμος της Έλξης είναι ενεργά εν κινήσει. Η περίεργη ομαδοποίηση των συμπτώσεων είναι το σημάδι σου ότι ο συγχρονισμός λαμβάνει χώρα, και να ανυψώσεις την επίγνωσή σου λίγο ώστε να μπορείς να αντιληφθείς την ευκαιρία. Όταν μόλις ξεκινήσεις, οι περισσότεροι συγχρονισμοί θα μοιάζουν με εφαλτήρια που σταδιακά θα αποδώσουν τους καρπούς των επιθυμιών σου σε μια χρονική περίοδο.

Όσο μεγαλύτερη η διαδικασία που εμπλέκεται, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο συγχρονισμός που θα λάβει χώρα κατά τη διάρκεια της ίδιας της διαδικασίας. Ίσως πολύ καλά παρατηρήσεις χρήματα στο πάτωμα ενόσω διατηρείς την προαναφερόμενη πρόθεση, αλλά μην εκπλαγείς εάν συμβούν πιο ισχυροί και πιο ανατρεπτικοί για τη ζωή σου συγχρονισμοί μέσω της ευκαιρίας για μακροπρόθεσμη δράση και συμμετοχή σε κάποια προσπάθεια.

Οι σκέψεις σου δεν ισοδυναμούν με τις πράξεις σου
Εδώ έγκειται το μεγαλύτερο όλων: ο υπ αριθμόν ένα λόγος γιατί οι άνθρωποι «δεν έχουν τύχη» με τον Νόμο της Έλξης δεν είναι επειδή δε γνωρίζουν πώς να εκφράσουν σωστά τις προθέσεις τους.

Είναι επειδή υποσυνείδητα πιστεύουν ότι ο Νόμος της Έλξης είναι το υποκατάστατο της άμεσης προσωπικής δράσης. Η ολοκληρία του Νόμου της Έλξης βασίζεται στην ανάληψη δράσης / στην εφαρμογή πράξεων.

Ο νόμος της δράσης
Εάν δεν προβαίνεις σε συνεπείς, ισοδύναμες πράξεις σε καθημερινή βάση, η πραγματικότητά σου δεν μπορεί ν’ αλλάξει και να γίνει αυτή που επιθυμείς. Τα υποκείμενα εν κινήσει, παραμένουν εν κινήσει και τα υποκείμενα σε ακινησία, παραμένουν σε ακινησία – εκτός κι αν υπάρχει παρούσα μια αντιτιθέμενη δύναμη. Αυτή η αντιτιθέμενη δύναμη είναι η συνειδητή θέλησή σου. 

Δεν είναι φιλοσοφία; είναι καθαρά φυσική.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη και παγίδες είναι να εικάσεις ότι μπορείς να εκφράσεις προθέσεις να σου παρουσιαστούν περισσότερα χρήματα ˙ τότε απλά κάθισε κάτω όλη μέρα και περίμενέ τα να εμφανιστούν.

Όταν έχεις αυτή την κατάσταση του μυαλού (και της ύπαρξης, για να είμαι πιο ακριβής), συμμετέχεις επίσημα στο στρατόπεδο των παραισθητικών νέο-εποχιτών (New Agers), οι οποίοι δίνουν κακή φήμη στην πραγματική ουσία και λειτουργία αυτών των αρχών.

Εδώ είναι που συνοψίζονται όλα αυτά :
Ο Νόμος της Έλξης δεν είναι ποτέ ΜΗ λειτουργικός ˙ απλά εμφανίζεται έτσι επειδή οι αντιλήψεις, οι σκέψεις, οι πεποιθήσεις σου και οι πράξεις σου δεν είναι συντονισμένες σύμφωνα με τον τρόπο κατά τον οποίο συμπεριφέρεται αληθινά η πραγματικότητα και αυτοπαρουσιάζεται.

Ο Νόμος της Έλξης λειτουργεί και δουλεύει άριστα, στο 100% του χρόνου. Εσύ πρέπει να «πας μαζί με το πρόγραμμα» και ν’ αρχίσεις συνειδητά να ευθυγραμμίζεσαι με αυτό που ΕΙΝΑΙ. Ο Νόμος της Έλξης δουλεύει για σένα κάθε στιγμή της κάθε μέρας της ζωής σου

Η διαφορά εδώ είναι ότι αντί να επιλέγεις συνειδητά να συγκρατείς τις διατεταγμένες σκέψεις και καταστάσεις της ύπαρξης για τους δικούς σου λόγους, και μετά να επιτρέπεις σε αυτές τις καταστάσεις να σε οδηγήσουν στην εμπνευσμένη πράξη-έχεις επιτρέψει στον υποσυνείδητο κοινωνικό προγραμματισμό σου να υπαγορεύει την κατάσταση της ύπαρξής σου, και μετά υποσυνείδητα, να λαμβάνει εμπνευσμένη ( ή άνευ έμπνευσης και περιορισμένη) δράση από αυτές τις καταστάσεις ύπαρξης εν αντιθέσει.

Συνειδητά, διάλεξε την κατάσταση της ύπαρξής σου και αγκυροβόλησε εκεί όσο το δυνατόν περισσότερο, και παρακολούθησε έκπληκτος καθώς η πραγματικότητά σου θ΄ αρχίζει να αλλάζει σε μια χρονική περίοδο μερικών ημερών.

Μετά, σύγκρινε και αντιπαρέβαλε πως ξεδιπλώνονται τυπικά οι καταστάσεις της ζωής πριν εσύ συνειδητά επιλέξεις την κατάσταση ύπαρξής σου.

Παρατήρησε πως η «κακή τύχη» δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απάντηση του συγχρονισμού σε σένα εξαιτίας της αρνητικής κατάστασης ύπαρξης που διατηρείς.

Εάν είσαι ήδη ασυνείδητος, δεν συνειδητοποιείς ότι ΕΣΥ είσαι αυτός που προκαλείς την κακή σου τύχη. Όταν το καταλάβεις αυτό και συνειδητά αλλάξεις την κατάσταση ύπαρξής σου σε μια πιο παραγωγική, « η κακή τύχη» μυστηριωδώς εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από σενάρια προόδου «σε άριστο χρονικό συγχρονισμό».

Το «μυστικό» στο Μυστικό είναι να ξεκαθαρίσεις το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα σου, ώστε να συνάδουν και να ευθυγραμμιστούν το ένα με το άλλο.

Αυτό επιτυγχάνεται όταν ζεις και βρίσκεσαι στην κατάσταση που επιθυμείς ν’ αποκτήσεις και να βιώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Τότε-και μόνο τότε- θα μπορέσει να «καλυφθεί» ο εξωτερικός σου κόσμος και να αντικατοπτρίσει την πρόθεσή σου να εκδηλωθούν περισσότερα από όσα πραγματικά θέλεις.

Θα πρέπει ήδη να αποκτήσεις εσωτερικά αυτή την κατάσταση όσο το δυνατόν καλύτερα και όσο το δυνατόν περισσότερο, ή αλλιώς απλά θα διαιωνίζεις περισσότερα από όσα δεν θέλεις. «Όσα δεν θέλεις» είναι το αποτέλεσμα του να μένεις αγκυροβολημένος σε μια ασυνείδητη κατάσταση αποφάσεων, αντί να πειθαρχήσεις σταδιακά τον εαυτό σου να διατηρεί θετικές, εποικοδομητικές καταστάσεις ύπαρξης διαμέσου της παρούσας καθημερινής ρουτίνας- ακόμη και όταν δεν βλέπεις κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ή ένδειξη της αλλαγής.

Η ίδια η κατάσταση της ύπαρξης είναι η ανταμοιβή, και ο συγχρονισμός ακολουθεί πάντοτε αυτό το γεγονός.

Ο συγχρονισμός δεν είναι ποτέ η ανταμοιβή ˙ είναι πάντα το δευτερεύον αποτέλεσμα της ίδιας της κατάστασης της ύπαρξής σου. Ο τωρινός συγχρονισμός σου και η κακή τύχη είναι απλώς το αποτέλεσμα του να συντηρείς κυρίως την ασυνείδητη κατάσταση της ύπαρξής σου. Μέχρι να επιτρέψεις στον εαυτό σου απλά να νιώσει σαν να βρίσκεσαι ήδη εκεί στο εσωτερικό, δεν θα σηματοδοτήσεις ποτέ πραγματικά τον μηχανισμό έλξης που απαιτείται για να προκαλέσει τον συγχρονισμό που χρειάζεσαι για να πας μπροστά.

Η αλήθεια είναι, ότι αποδεικνύεις ήδη ότι ο Νόμος της Έλξης και η αρχή της αφθονίας λειτουργούν και ισχύουν ˙ απλώς ελκύεις και εκδηλώνεις αφθονία στην έλλειψη συγχρονισμού και προσωπικής εξέλιξης λόγω της παρούσας κατάστασης της ύπαρξής σου.

Μετατοπίσου συνειδητά στην κατάσταση ύπαρξης που αντιπροσωπεύει αυτό που θα ήθελες να εκδηλωθεί, εξασκήσου στην διατήρηση του με όσο το δυνατόν περισσότερη συνέπεια καθώς κινείσαι στην καθημερινότητά σου, και μετά παρακολούθησε καθώς ο διακριτικός συγχρονισμός θ’ αρχίσει να μπαίνει έρποντας σε όσα βιώνεις.

Έρευνα Νάσος Παπαδόπουλος – therapywave.eu

Η κακία δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται & διδάσκεται στην παιδική ηλικία.

Η κακία δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται & διδάσκεται στην παιδική ηλικία. Άλις Μίλερ




Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού”. Μια προσπάθεια γνωριμίας με το έργο της διάσημης “αυτοαφορισμένης” από την ψυχαναλυτική εταιρεία Άλις Μίλερ (1923-2010)


Oι δικτάτορες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία και σε ψυχαναγκαστική επανάληψη. Και πάντα νέα θύματα θα πληρώνουν το τίμημα. Και ο Χίτλερ με τη συμπεριφορά του αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο πώς ήταν ο πατέρας του: καταστροφικός, ανελέητος, επιδειξιμανής, αδιάκριτος, αλαζονικός, διεστραμμένος, εγωκεντρικός, κοντόφθαλμος και ανόητος. Με την ασυνείδητη μίμησή του τού έμεινε πιστός. Για τον ίδιο λόγο παρόμοια συμπεριφορά επέδειξαν επίσης δικτάτορες όπως ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Τσαουσέσκου, ο Ιντί Αμίν, ο Σαντάμ Χουσείν και τόσοι άλλοι. Η βιογραφία του Χουσείν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ακραίας ταπείνωσης παιδιού, την οποία αργότερα πλήρωσαν με τη ζωή τους χιλιάδες θύματα της εκδικητικότητάς του.

– Η άρνηση να μάθουμε από αυτά τα γεγονότα φαντάζει παράδοξη, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Ο αδίστακτος τύραννος κινητοποιεί τους συγκαλυμμένους φόβους των ανθρώπων που κακοποιούνται όταν ήταν παιδιά, ανθρώπων που δεν μπόρεσαν -και εξακολουθούν να μην μπορούν- να κατηγορήσουν τον πατέρα τους και οι οποίοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, παρά τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί. Ο τύραννος συμβολίζει αυτόν τον πατέρα από τον οποίο τα άτομα κρέμονται με κάθε τους κλωστή, με την ελπίδα ότι κάποτε, επιστρατεύοντας την τυφλότητά τους, θα τον μετατρέψουν σε στοργικό άνθρωπο.

– Κατά τη γνώμη μου, αν δεν έχουμε συνείδηση τι μας συνέβη κατά τα πρώτα στάδια της ζωής μας, όλη η υπόθεση του πολιτισμού δεν ειναι παρά μια φάρσα. Οι συγγραφείς θέλουν να γράφουν καλή λογοτεχνία, αλλά ΔΕΝ αναζητούν την ασυνείδητη πηγή της δημιουργικότητάς τους, την έντονη επιθυμία τους για έκφραση και επικοινωνία. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως χάσουν την ικανότητά τους. Παρόμοιο φόβο διακρίνω και σε πολλούς ζωγράφους, ακόμα και σε αυτούς που (κατά τη γνώμη μου) στους πίνακές τους εκφράζουν σαφώς τους ασυνείδητους φόβους τους, όπως παραδείγματος χάρη στον Φράνσις Μπέικον, στον Ιερώνυμο Μπος, στον Σαλβαδόρ Νταλί και σε πολλούς ακόμα σουρεαλιστές. Με το έργο τους επιζητούν βέβαια την επικοινωνία, αλλά σε ένα επίπεδο που να υπηρετεί ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ – και αυτήν την κατάσταση την ονομαζουν τέχνη.


– Εάν ερχόταν κάποιος και μου διηγιόταν την ιστορία των παιδικών μου χρόνων, με κάθε λεπτομέρεια, μiα ιστορία που πρόσφατα ανακάλυψα, δεν θα είχε καμιά επίδραση πάνω μου. Θα πίστευα ή δεν θα πίστευα τη διήγησή του, αλλά ακόμη και στην πρώτη περίπτωση δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά η ιστορία ενός ξένου ανθρώπου – επειδή ακριβώς δεν την είχα βιώσει (την είχα απωθήσει άρα ήταν σαν να μη με αφορά, σαν να μην την είχα ζήσει).

– Η μοναδική πρόσβαση, αυτή που πραγματικά μπορούσε να με βοηθήσει να εγκαταλείψω τις διανοητικές αντιστάσεις μου, ανοίχτηκε μπροστά μου χάρη στα συναισθήματα του πολύ μικρού παιδιού μέσα μου, αυτού που ήταν ο μοναδικός μάρτυρας των κακοποιήσεων της μητέρας μου. Πώς κατάφερα, παρ’ όλα αυτά, να απαλλαγώ από την απώθηση; Τα κατάφερα, επειδή ήθελα με κάθε τίμημα να μάθω την αλήθεια και, τελικά βρήκα ένα πρόσωπο-αρωγό που με βοήθησε να την αναζητήσω.

– Ερχόμενη αντιμέτωπη με την παιδική μου ηλικία, ξέρω ότι οι καταστροφικές καιαυτοκαταστροφικές τάσεις δεν μπορούν να εξαλειφθούν ούτε με την βοήθεια της ανατροφής ούτε με τη βοήθεια της παραδοσιακής ψυχοθεραπείας. Για κάποιο διάστημα ίσως φαίνεται ότι επιτυγχάνεται, ειδικά εάν τα θύματα του εμπλεκόμενου σιωπούν. Εάν είναι ο ίδιος θύμα, τότε η ψυχιατρική, συχνά μέσω περιττών επεμβάσεων (φάρμακα κλπ), θα τον εμποδίσει να συνειδητοποιήσει το κακό που κάνει στον εαυτό του. Αργά ή γρήγορα όμως θα αποδειχθεί ότι η καταστροφή της ζωής, εφόσον δεν συνειδητοποιείται, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε νέες καταστροφές.

– Η ανελέητη σκληρότητα των γονέων μεταφέρεται στα παιδιά τους και τα εξωθείνα φερθούν το ίδιο ανελέητα στον εαυτό τους και σε άλλους, όσο αποφεύγουν την αλήθεια.

– Το δόγμα της «σκιάς» του Γιουνγκ, και η αντίληψη ότι το κακό είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καλού εξυπηρετούν την άρνηση της πραγματικότητας του κακού. Όμως το κακό είναι μια πραγματικότητα. Δεν είνα έμφυτο, είναι επίκτητο, και ποτέ δεν είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καλού, αλλά ο καταστροφέας του. Ο Σαίξπηρ το είχε αντιληφθεί. Έβλεπε και κατέδειξε τις ρίζες του κακού, αλλά δεν προσπάθησε ποτέ να μετριάσει το κακό μέσω ψυχολογικών αιτιολογήσεων, όπως για παράδειγμα κάνει η ψυχανάλυση.

– Ο Ριχάρδος Γ’, ο Μάκβερθ και άλλοι είναι κακοί επειδή καταστρέφουν, ακόμη κι αν γνωρίζουμε για ποιο λόγο έγιναν τέτοιοι. Η γνώση μας δεν μπορεί να τους αλλάξει. Εάν οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονταν μόνο διανοητικά, αλλά μπορούσαν να νιώσουν με το συναίσθημά τους πώς εξελίχθηκαν σε κακούς ανθρώπους, τότε θα μπορούσαν να αλλάξουν.

– Τότε μόνο θα μπορούσαν να άρουν τους φραγμούς τους και βιώνοντας τους απωθημένους πόνους τους να απελευθερώσουν το κακοποιημένο παιδί που είχαν υπάρξει, που δεν ήθελε να βλάψει κανέναν, όταν ήρθε στον κόσμο, το παιδί που ήθελε να αγαπήσει, αλλά δεν έβρισκε κανέναν που να του το επιτρέπει. Το μόνο που έβρισκε ήταν συρματοπλέγματα και τείχη και πίστεψε ότι αυτός είναι ο κόσμος.

– Όταν μεγάλωσε, έχτισε γιγαντιαίους κόσμους γεμάτους τείχη και συρματοπλέγματα, ή περίπλοκα φιλοσοφικά και ψυχολογικά συστήματα, ελπίζοντας και προσμένοντας ακόμη ότι θα ανταμειφθεί για αυτά με αγάπη. Την αγάπη που ποτέ δεν έλαβε από τους γονείς όταν ακόμα η ζωή του ήταν «ανάξια».

– Το κακοποιημένο, υποτιθέμενα «κακό» παιδί θα γίνει ένας κακός ενήλικος και θα δημιουργήσει αργότερα έναν κακό κόσμο, εάν δεν τον βοηθήσει ένα πρόσωπο-αρωγός. Το παιδί που έχει λάβει φροντίδα και προσοχή θα φτιάξει έναν κόσμο διαφορετικό γιατί η βιολογική μας αποστολή είναι να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να την καταστρέφουμε.

– Δεν είναι αλήθεια ότι το κακό, το καταστροφικό και το διεστραμμένο στοιχείο ανήκουν απαραίτητα στην ανθρώπινη φύση, παρ’ όλο που το ακούμε συνέχεια. Εκείνο που αληθεύει, αντίθετα, είναι ότι το κακό αναπαράγεται διαρκώς φέρνοντας αμέτρητο πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους, κάτι που επίσης μπορεί να αποφευχθεί.

– Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού.

– Σ’ αυτό το βιβλίο ταυτίζομαι με την Εύα. Όχι την Εύα – παιδί της παράδοσης, που σαν την κοκκινοσκουφίτσα του παραμυθιού, ανυποψίαστη, εξαπατήθηκε από ένα ζώο, αλλά μια Εύα που διέκρινε την αδικία της κατάστασής της, απέρριψε την εντολή “σου απαγορεύω τη γνώση”, θέλησε να καταλάβει σε βάθος τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό και αποφάσισε να αναλάβει την πλήρη ευθύνη της πράξης της.

– Η εικόνα του Θεού που μας δόθηκε φτιάχτηκε από ανθρώπους που ανατράφηκαν με τις αρχές της μαύρης παιδαγωγικής (με τις οποίες η βίβλος είναι γεμάτη), για τους οποίους ο σαδισμός, η αποπλάνηση, η τιμωρία, η κατάχρηση της εξουσίας ανήκαν στην καθημερινότητα της παιδικής τους ηλικίας. Η βίβλος γράφτηκε από άντρες. Θα πρέπει να θεωρήσουμε πως αυτοί οι άντρες δεν είχαν καλές εμπειρίες από τους πατεράδες τους. Προφανώς κανένας από αυτούς δεν είχε πατέρα κάποιον που να χαιρόταν με τη δίψα του παιδιού του για μάθηση, που να μην απαιτούσε από αυτό τίποτα το ακατόρθωτο και να μην το τιμωρούσε. Γι αυτό το λόγο έφτιαξαν μια θεϊκή εικόνα που τα σαδιστικά χαρακτηριστικά της δεν τους προξενούσαν εντύπωση.

– Ποτέ δεν πόθησα έναν παράδεισο για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος. Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση. Προφανώς ο Θεός ήθελε να “κλέψει” από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους.

– Σήμερα στην ιατρική δεν αρνουνται πλέον πως το σώμα μας έχει αποθηκεύσειόλες τις πληροφορίες που σχετίζονται με τα βιώματα της ζωής μας. Ωστόσο η ιατρική πολύ συχνά δεν γνωρίζει πώς να τα αποκρυπτογραφήσει. Και όμως διαπιστώνουμε ότι πολλά σοβαρά συμπτώματα ασθενειών μπορούν να εξαφανιστούν αν επιτευχθεί η αποκρυπτογράφηση αυτή.

– Κάποτε θα γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι η ανθρώπινη βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία. Η πρώτη εντολή θα έπρεπε να ορίζει: Τίμα τα παιδιά σου ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον παιδικό πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φρικτά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο. Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία ή φθάνουν ακόμα και στο φόνο δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης και κακοποιήθηκαν χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν.

– Το γέλιο είναι υγεία, αναμφισβήτητα, ωστόσο μόνον εκεί όπου υπάρχει και λόγος για γέλια. Όμως το να γελάμε με τον ίδιο μας τον πόνο ειναι μια μορφή απώθησης της οδύνης που μας προκάλεσε και μας επιτρέπει να προσπερνάμε τυφλά τις αιτίες της προέλευσής του.

– Στις περισσότερες αυτοβιογραφίες που γνωρίζω, οι συγγραφείς κρατούν μια συναισθηματική απόσταση από τον πόνο του παιδιού. Μικρή δόση ενσυναίσθησης και μια εντυπωσιακή έλλειψη εξανάστασης αποτελούν συνήθως τον κανόνα. Η αδικία, η συναισθηματική αμνησία και η συνακόλουθη βιαιότητα των ενηλίκων δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της ανάλυσης, απλώς περιγράφονται.


“Δεν ήταν τα ωραία ή τα ευχάριστα συναισθήματα αυτά που με οδήγησαν στη συνειδητοποίηση νέων πραγμάτων, αλλά εκείνα ενάντια στα οποία είχα παλέψει πιο έντονα: εκείνα δηλαδή που μ’ έκαναν να αισθάνομαι πρόστυχος, μικροπρεπής, τσιγκούνης, ανίκανος, ταπεινωμένος, απαιτητικός, πικρόχολος, μπερδεμένος και πάνω απ’ όλα, λυπημένος και μόνος μου. Μέσα από αυτές ακριβώς τις εμπειρίες, τις οποίες είχα αποφύγει τόσο καιρό, σιγουρεύτηκα πως τώρα πια καταλαβαίνω κάτι για τη ζωή μου που προέρχεται από τον πυρήνα της ύπαρξής μου, κάτι που δεν θα μπορούσα να μάθω από κανένα βιβλίο!”


“Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα”

H Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, εξάσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε. Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Από τότε έχει δημοσιεύσει 13 βιβλία, με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας.
Πιο συγκεκριμένα η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και τέλος, με τις σύγχρονες δυνανατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι’ αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας έχει κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση.
Από την αρχική δημοσίευση του “Δράματος του Προικισμένου Παιδιού” (1979) ως την πρόσφατη αναθεώρησή του (1995) πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια.
Σε αυτό το διάστημα, οι προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως, οι νέες θεραπευτικές μέθοδοι, τα ιστορικά των αναγνωστών και αναγνωστριών που επικοινώνησαν γραπτώς μαζί της, και που ο αριθμός τους υπολογίζεται σε πολλές χιλιάδες, καθώς και η συνεχιζόμενη έρευνά της γύρω από την παιδική ηλικία, την οδήγησαν σε περαιτέρω διευκρινήσεις και αναθεωρήσεις των προηγούμενων απόψεών της, τις οποίες κατέγραψε και ανέλυσε στα βιβλία της.
Πηγή: tvxs.gr, healingeffect

Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά. Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά!

 Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά. Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά!

Κάποτε ο διάσημος Ουγγροαμερικανός ψυχίατρος Thomas Szasz (1920-2012) δήλωσε πως στη φύση του ανθρώπου «Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά. Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά».

Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί κάποιος να κάνει στον εαυτό του, είναι να αναγνωρίσει τη σημασία της συγχώρεσης και να «εκπαιδευτεί» σε αυτή, παρ’ όλες τις αγκυλώσεις και τις δυσκολίες που ενδεχομένως αντιμετωπίσει. Όποιος είναι ικανός να δεχθεί το δώρο και το μεγαλείο της συγχώρεσης, θα είναι και ικανός να ελευθερωθεί από τους δαίμονές του.

Συγχωρώ και ξεχνώ;
Λέγεται ότι η εξομολόγηση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα βάλσαμα για την ανθρώπινη ψυχή, καθώς τα θετικά της αποτελέσματα αποδεικνύονται και στην ψυχική υγεία του ατόμου. Η συγχώρεση αφορά στην απαλλαγή του συναισθηματικού φορτίου της ενοχής για κάποια ενέργεια ή συμπεριφορά. Αφορά στο να αφήνεται κάτι στη λήθη, να αποδυναμώνεται και να ξεφτίζεται μέσα στο χρόνο.

Η δυσαρέσκεια, η πικρία, ο θυμός, η ανάγκη για εκδίκηση κι η επιθυμία να προκληθεί κακό σε κάποιον άλλον δεν αφορούν στο άτομο, που επιλέγει να προσπεράσει τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος, να ανοίξει την ψυχή του και να αφήσει όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις του να πετάξουν μακριά. Ωστόσο, για πολλούς ανθρώπους η διαδικασία αυτή μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επίπονη, έως αδύνατη!

Η πρώτη μεγάλη εσωτερική απελευθέρωση είναι η συνειδητοποίηση ότι η μη συγχώρεση δεν προσφέρει τίποτα απολύτως, αντιθέτως τείνει στη συντήρηση του θυμού και της εσωτερικής έντασης, σέρνοντάς το άτομο σε μια δύνη αρνητικών συναισθημάτων. Είναι ακριβώς εκεί, που θα πρέπει να δει κάποιος καθαρά τη δύναμη που κρύβει μέσα της η μνησικακία, η οποία καταφέρνει να καταστρέφει κάθε ψήγμα ευτυχίας και χαράς.

Δεν μπορούμε απλά να συμπορευτούμε με τη συγχώρεση
Η αλήθεια είναι, ότι η πράξη της συγχώρεσης δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. «Διατάζοντας» τον εαυτό μας να συγχωρήσει έναν άλλον άνθρωπο, αυτομάτως ακυρώνουμε τη διαδικασία, καθώς αυτή δεν προέρχεται από ειλικρινή θέληση. Ένα από τα κύρια και πρώτα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι η επεξεργασία των πρωταρχικών λόγων που μας οδήγησαν στο να χρειαστεί να συγχωρέσουμε κάποιον.

Η ανάλυση των καταστάσεων και οι αφορμές που οδήγησαν στο εκάστοτε περιστατικό, είναι το μαγικό κλειδί για την εσωτερική μας λύτρωση. Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες, όπως δεν είναι και όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ο καθένας και το καθετί θα πρέπει να εξετάζονται ξεχωριστά, με σφαιρική αντιληπτικότητα, η οποία απαραιτήτως θα πρέπει να διέπεται από ειλικρίνεια, ορθότητα και ενσυναίσθηση. Παρ’ όλα αυτά, συχνά οι κοινωνικές προσταγές που απορρέουν από την οικογένεια, τον πολιτισμό ή και το συναίσθημα ενοχής του καθενός, δεν επιτρέπουν τη συγχώρεση του …«δράστη».

Στην πραγματικότητα, μια τέτοια αναγκαστική ή και επιφανειακή συγχώρεση μπορεί να πυροδοτήσει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αντί να λυτρώσει την ψυχή, αυτό που καταφέρνει στην πραγματικότητα είναι να δημιουργήσει ένα συσσωρευμένο παραπλανητικό θυμό, μια αντίσταση και μια παθητικο-επιθετική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, ενώ συναισθήματα όπως η κατάθλιψη, η ενοχή και η ντροπή εναλλάσσονται σε… φρενήρεις ρυθμούς.

Πώς μπορούμε να θεραπευτούμε;
Όταν βρισκόμαστε στη φάση της θεραπείας, μαθαίνουμε πως δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε συναισθήματα και αναμνήσεις να έχουν πλέον τον πλήρη έλεγχο επάνω μας. Δουλεύοντας τον θυμό και απελευθερώνοντας τον εαυτό μας από περιττές κακίες, αφήνουμε χώρο για την εσωτερική γαλήνη, την πληρότητα και την αίσθηση ελευθερίας, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Η θεραπεία εστιάζεται στους παρακάτω βασικούς άξονες:

Αναγνώριση του δικού μας εσωτερικού πόνου
Προσπάθεια κατανόησης της οπτικής και των κινήτρων του ανθρώπου που θέλουμε να συγχωρήσουμε και αντικατάσταση του θυμού με πραγματική συμπόνια
Προσπάθεια ανάλυσης των λόγων που οδήγησαν τον άλλο να συμπεριφερθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο
Συγχώρεση του εαυτού μας για τον ρόλο που είχαμε μέσα στην εκάστοτε σχέση
Έκφραση των συναισθημάτων μας με ήρεμο τρόπο, χωρίς φωνές και επιθετικό τόνο, αλλά έτσι ώστε να προσφέρει εσωτερική ικανοποίηση και λύτρωση
Προστασία του εαυτού μας από περαιτέρω θυματοποίηση, μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε πιθανούς κινδύνους στο μέλλον
Απόφαση για το αν θα παραμείνουμε στη σχέση, θέσπιση των νέων ορίων και προάσπιση του εσωτερικού μας εαυτού προς αποφυγή μελλοντικών πληγμάτων

Τι δεν είναι όμως η συγχώρεση
Μπορεί να μιλήσαμε για το τι είναι η συγχώρεση, αλλά όχι για το τι δεν είναι στα αλήθεια! Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η πράξη της συγχώρεσης δεν λύνει τα πάντα. Υπολειμματικά συναισθήματα μπορεί να παραμείνουν μέσα μας, μη μπορώντας συχνά να κατανοήσουμε τον λόγο που ασκούν ακόμη επιρροή στη ζωή μας.

Η συγχώρεση δεν συνίσταται στο να ξεχνάμε ένα γεγονός που μας έχει προκαλέσει πόνο, ή να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη ένα τραυματικό περιστατικό. Αυτό όντως έγινε και είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί και να θεραπευθεί κατάλληλα, προκειμένου να προσφέρει την απαραίτητη γνώση για μελλοντικές καταστάσεις, χωρίς να έχουν παραμείνει υπολείμματα του παρελθόντος.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η συγχώρεση δεν είναι συνυφασμένη με την υπεράσπιση ή την δικαιολόγηση της συμπεριφοράς κάποιου. Συγχωρούμε για να απελευθερώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και μόνο.

Η συγχώρεση δεν δίνει την άδεια σε κανένα να συνεχίσει να μας πληγώνει μέσω των συμπεριφορών και των λεγομένων του, ούτε δικαιολογεί πιθανές συμπεριφορές του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Μόνο και μόνο επειδή συγχωρείται μια συμπεριφορά, αυτό δεν σημαίνει πως αυτή θα αλλάξει. Το μόνο που μπορεί να μεταμορφωθεί και να επιφέρει αποτελέσματα είναι η κατανόηση του ίδιου μας του εαυτού, η προστασία των συναισθημάτων μας, η αλλαγή της επικείμενης αντίδρασής μας και η διαφοροποίηση του ρόλου μας στην εκάστοτε σχέση από εδώ και πέρα.

Αλλά το σημαντικότερο που πρέπει να θυμόμαστε είναι, ότι η συγχώρεση αποτελεί μια έντονα προσωπική -και ενίοτε αυστηρή- εξάσκηση του ίδιου μας του εαυτού, η οποία οδηγεί σε βελτίωση της φυσικής, ψυχικής και πνευματικής μας υγείας και εξέλιξης. Όσο καλύτερα καταφέρνουμε να κατανοήσουμε τον εαυτό και τις προσωπικές μας ανάγκες, τόσο πιο εύκολα θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και τους άλλους γύρω μας.
Πατρίτσια-Στεφανία Σενβάϊτζ

enallaktikidrasi.com

Όσα δώσεις στο παιδί σου μέχρι τα 6, καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή του

Έρευνες, μελέτες και σιγά-σιγά η εμπειρία των προηγούμενων γενεών πιστοποιούν πια πως τα 6 πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού προδιαγράφουν το μέλλον του.

Η υγιεινή διατροφή, τα πλούσια ερεθίσματα, αλλά κυρίως η αγάπη των γονιών, ειδικά σ’αυτά τα σημαντικά 6 χρόνια της ζωής, είναι ικανά ακόμα και ν’απενεργοποιήσουν τα γονίδια εκείνα που σχετίζονται με κάθε είδους ασθένεια, σωματική ή ψυχική. 

Τα νέα στοιχεία, κάνουν σκόνη τη θεωρία που θέλει τα γονίδιά μας να είναι αυτά που κάνουν καθολικό κουμάντο. Τώρα ξέρουμε πως το περιβάλλον και ο τρόπος που μεγαλώνουμε είναι αυτά που μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει πως τα γονίδια δεν παίζουν το ρόλο τους. Δεν ορίζουν όμως μόνο αυτά την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας.

Όπως και να έχει, το βασικό είναι πως επιβεβαιώνεται αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν:

Πως η προσοχή, η αγάπη και η φροντίδα που δίνουμε σ’ένα παιδί απ’τα πρώτα χρόνια της ζωής του καθορίζει σε τεράστιο βαθμό τη ζωή τους και ουσιαστικά αποτελεί ένα σημαντικό κληροδότημά μας προς εκείνα.


Στα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί είναι όπως το μαλακό κερί, το μαργαριτάρι, η ζωγραφική, η κατασκευή των αγαλμάτων. Κατ’επέκτασιν, οι γονείς γίνονται ζωγράφοι, καλλιτέχνες, αγαλματοποιοί και κατασκευάζουν αυριανούς ανθρώπους.

Παλαιότερα τα παιδιά αντιμετωπίζονταν ή αδιάφορα ή στην καλύτερη περίπτωση ως μικρογραφία ενήλικα. Στην πορεία, άρχισε να αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή, γιατί το σημερινό παιδί είναι ο πρόδρομος του αυριανού ενήλικα. 

Το ψυχικά υγιές παιδί έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι αύριο ένας υγιής ενήλικας. Αντίστοιχα, το κακοποιημένο και τραυματισμένο παιδί έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι αύριο ένας προβληματικός, αντικοινωνικός και παραβατικός ενήλικας. Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού απ’τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι μια υπερβολικά υπεύθυνη, επίπονη, χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία, η οποία απαιτεί την ευαισθητοποίηση των γονέων, την αυταπάρνησή τους και την υπομονή τους.
Πέρα από το ότι ολοκληρώνει τη μητέρα και τον πατέρα ως άτομα, προδιαγράφει τις σχέσεις των ανθρώπων του αύριο.

Ανατρέφω ένα παιδί, θα πει στην πράξη ότι το μορφώνω όπως γράφει η σύμβουλος σχολικού εκπαιδευτικού προσανατολισμού Β. Παππά.

Η μητέρα είναι εκείνη που το εκπαιδεύει πως να πίνει νερό απ’το ποτήρι. Πως να τρώει με το κουτάλι και το πιρούνι. Πως να ντύνεται μόνο του, να πηγαίνει στην τουαλέτα. Επίσης, εκείνη το μαθαίνει να τακτοποιεί τα παιχνίδια του, να τα μοιράζεται με τ’άλλα παιδιά και να σέβεται τα δικαιώματα του άλλου. Η μητέρα διδάσκει το παιδί της με διάφορους τρόπους. Χρησιμοποιεί τον λόγο, την επίδειξη, του παραστέκεται με τη σωματική της δύναμη. Αν θέλει, όμως, να πετύχει στο έργο της, επιβάλλεται να προσαρμόζει τις προσδοκίες της σ’αυτά που σωματικά, ψυχολογικά και διανοητικά, μπορεί το παιδί να μάθει. Είναι σημαντικό για τη μητέρα να γνωρίζει το ίδιο της το παιδί. Να ξέρει σε ποιο σημείο ανάπτυξης βρίσκεται κι αν είναι έτοιμο να μάθει, αυτό που προσπαθεί να του διδάξει.

Ο πιο εκδηλωτικός τρόπος να μεταδώσουμε την αγάπη μας στο παιδί είναι η σωματική επικοινωνία. Κι όταν λέμε σωματική επικοινωνία, εννοούμε ένα χάιδεμα, ένα αγκάλιασμα, το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη ή και ένα απλό άγγιγμα του παιδιού. Το παιδί που μεγαλώνει σ’ένα σπίτι όπου οι γονείς χρησιμοποιούν την οπτική και σωματική επικοινωνία, αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του και με τους άλλους, και συνεπώς, θα’ναι αγαπητό και θα’χει αυτοσεβασμό. Κατ’αυτόν τον τρόπο, το παιδί μπορεί να γεμίσει το συναισθηματικό του δοχείο. Επίσης, η συμμετοχή του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού και η συναισθηματική στήριξη στη σύζυγό του ενισχύει σημαντικά τη συζυγική και οικογενειακή αρμονία, ενισχύοντας τους δεσμούς τόσο με το παιδί όσο και με τη σύντροφό του.
“Ιδανικοί” γονείς θεωρούνται, όσοι συνδυάζουν την έκδηλη στοργή και την ενθάρρυνση για αυτονομία.

“Το πολύ μικρό παιδί μπορεί να’χει ανάγκη απ’τη συνεχή φροντίδα, όσο μεγαλώνει όμως, ο γονιός οφείλει να το απελευθερώνει σιγά-σιγά, χωρίς να διακόπτεται η αμοιβαία αγάπη και να το οδηγεί στη συναισθηματική και πνευματική ανεξαρτησία. Η γονεϊκή αγάπη που πνίγει τα παιδιά, τη στιγμή που αυτά έχουν ανάγκη να βγουν έξω από την οικογενειακή “φωλιά”, μοιάζει με τα δέντρα που φυτεύουμε, για να προστατεύσουμε το σπίτι από τον ήλιο και που, τελικά, μεγαλώνουν τόσο πολύ και ευδοκιμούν τόσο, ώστε πρέπει να τα κλαδέψουμε, αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε από ασφυξία“.

Όσα κάνουμε, όσα λέμε, από ένα απλό νανούρισμα, μέχρι ένα χάδι, από ένα “μη” μέχρι ένα “μπράβο” στο πρώτο δειλό βήμα, καταγράφονται στο μυαλό και την ψυχή του παιδιού. Και παρόλο που ως ενήλικες αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε σε συνειδητό επίπεδο όλες εκείνες τις πληροφορίες που συλλέξαμε στην πρώιμη παιδική ηλικία, αυτές οι μνήμες είναι υπαρκτές και ασκούν πάνω μας επιρροή σε ασυνείδητο επίπεδο.

Γι’αυτό, οφείλουμε σαν γονείς να γεμίσουμε τον κόσμο του τόσο μικρού αυτού ανθρώπου με όμορφες εικόνες και τρυφερά συναισθήματα, ώστε όταν έρθει ο καιρός να “ανασύρει” όλο αυτό του υλικό για να προχωρήσει, να “βρει” στοιχεία που θα τον κάνουν έναν μαχητή της ζωής κι όχι ένα φερέφωνο των γονεϊκών προσδοκιών.

https://www.themamagers.gr/

«Πρόσεξε τη συμπεριφορά σου, γίνεται το πεπρωμένο σου…»

Το στοιχείο του αέρα ελέγχει το στοιχείο της φωτιάς και αλληλεπιδρά με αυτό. Χωρίς οξυγόνο, η φωτιά εξαφανίζεται, ενώ στον δυνατό άνεμο γίνεται πυρκαγιά και εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα. Ο αέρας, πιο λεπτοφυής, καθώς βρίσκεται στην ιεραρχία πιο ψηλά από τα υπόλοιπα στοιχεία, μπορεί να ασκεί έντονο έλεγχο πάνω σε αυτά.

Ομοίως και η σκέψη μας, ο νοητικός μας κόσμος έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τα συναισθήματά μας, τις πράξεις μας, τη ροή των καταστάσεων γύρω μας και την ύλη που μας αποτελεί και μας περιβάλλει. Έτσι, δημιουργούμε την πραγματικότητά μας.

Είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, η πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή τη στιγμή στη ζωή μας, είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων του παρελθόντος. Οι σκέψεις μας προκαλούν καταστάσεις και γεγονότα, από τα πιο ασήμαντα έως τα πιο σημαντικά της ζωής μας. Η θετική σκέψη είναι απλά μια επιλογή. Είναι η επιλογή του ρεαλιστή. Ο ρεαλιστής, είναι ρεαλιστής γιατί γνωρίζει ότι η ίδια η πραγματικότητα είναι αυτός ο νόμος, ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, ο νόμος της σκέψης, που είναι δημιουργική ή καταστροφική.

Η ελεύθερη βούλησή μας πηγάζει από τη δυνατότητα που έχουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Είναι όμως ελεύθερος όποιος σκέφτεται ελεύθερα; Όχι φυσικά. Αν και η ελευθερία είναι μια κατάσταση που υπερβαίνει τον κόσμο της σκέψης, όποιος σκέφτεται είναι δέσμιος τουλάχιστον από τις επιπτώσεις των σκέψεών του. Αν δεν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος στη σκέψη και ότι η ίδια η σκέψη είναι μια φυλακή, ας δεχτούμε τουλάχιστον ότι είναι δέσμιος από τις επιπτώσεις της σκέψης.

Υπάρχει άραγε κάποια ανώτερη λειτουργία που εκτελεί το νοητικό σώμα μας από αυτή της θετικής δημιουργικής σκέψης; Φυσικά και υπάρχει. Υπάρχει κάτι πολύ ανώτερο που μπορούμε να κάνουμε με το νοητικό μας σώμα ακόμα και από το να σκεφτόμαστε θετικά.

Να θέτουμε το νοητικό μας σώμα στην υπηρεσία του ανώτερου πιο λεπτοφυούς σώματος, να προσφέρουμε το νοητικό μας σώμα στην υπηρεσία της ψυχής. Για να γίνει λοιπόν το νοητικό μας σώμα όχημα της ψυχής, θα πρέπει να εξαγνιστεί. Τα αποτυπώματα των αρνητικών σκέψεων θα πρέπει να ξεκινήσουν να εξαλείφονται, οι νοητικές παραμορφώσεις θα πρέπει να εναρμονιστούν.

Όχι μόνο οι σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας θα πρέπει να είναι θετικές, αλλά και οι σκέψεις που κάνουμε για τους συνανθρώπους μας. Όταν σκεφτόμαστε αρνητικά για τους άλλους, η αρνητικότητα που δημιουργούμε, πριν εξαπολυθεί για να δημιουργήσει νοητική βλάβη στον άλλον, μολύνει πρώτα εμάς.

Ο πομπός της σκέψης λαμβάνει την ουσία της σκέψης και αλληλεπιδρά με αυτήν, αρκετά πιο πριν από τον δέκτη. Η αρνητική νοητική ενέργεια μολύνει και επιβαρύνει πρώτα την ίδια την εστία της δημιουργίας της. Έτσι, γίνεται πιο δύσκολο για τον άνθρωπο να αντικρίσει το άλλο άκρο της ύπαρξης του και να συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η αληθινή φύση του.

Ο νους μας λοιπόν σκέφτεται και παίρνει αποφάσεις. Μπορεί να μετατραπεί σε όργανο κατώτερων ζωικών παρορμήσεων ή σε όργανο της ψυχής. Οι σκέψεις μπορεί να ενισχύουν και να ενισχύονται από τις κατώτερες ορμές μας ή από τα ανώτερα ιδανικά μας. Αυτή ακριβώς είναι η ελεύθερη βούληση που έχει να κάνει με τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας.


«Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λέξεις.
Πρόσεξε τις λέξεις σου, γίνονται πράξεις.
Πρόσεξε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες.
Πρόσεξε τις συνήθειές σου, γίνονται συμπεριφορά.
Πρόσεξε τη συμπεριφορά σου, γίνεται το πεπρωμένο σου…» – Λάο Τσε



https://enallaktikidrasi.com/

Τι δουλειά θα έκανες αν δεν είχες ανάγκη τα λεφτά;

Αν είσαι κοντά στη δική μου γενιά -ας μην το αναλύσουμε αυτό το κομμάτι εκτενέστερα, έχουμε πει, αρχές 90s- κατά πάσα πιθανότητα βρίσκεσαι σε μια φάση της ζωής σου όπου έχεις καταλήξει στο τι θα κάνεις επαγγελματικά. Στο περίπου. 

Το σίγουρο όμως είναι πως έχεις αφιερώσει πολύ από τον προσωπικό σου χρόνο ανά τα έτη και πολλά από τα ψυχικά και σωματικά σου αποθέματα για να καταφέρνεις μέχρι τώρα να βγάζεις τα προς το ζην. Με μεγάλη αποτυχία.

Σίγουρα φταίνε οι εποχές που ζούμε, δεν αντιλέγω. Δε γεννηθήκαμε όλοι στο ένδοξο και ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ. 

Μπορώ να σου απαριθμήσω 3-4 διαφορετικά είδη κρίσεων που έχω περάσει στα χρόνια που ζω, εγώ προσωπικά.

Οικονομική κρίση, υγειονομική κρίση, ενεργειακή κρίση τώρα, φαντάζομαι θα έχει κι άλλη ποικιλία το μενού- είναι όλο εκπλήξεις. Με λίγη οικονομία, λίγο κουμάντο μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, έτσι μας λένε για να μην πέφτουμε από τα μπαλκόνια. Εδώ τα βγάλαμε πέρα στον πόλεμο, θα σου πει η γιαγιά σου, με ψωμί και λάδι. Μην κλαίγεσαι. Κι αν μιλήσεις με εργοδότη, θα σου πει ότι δουλειές υπάρχουν, δε θέλουν να δουλέψουν σήμερα τα νέα παιδιά. Και τα όνειρά μας; Πού πήγαν τα όνειρά μας; Από πότε ο σκοπός της ζωής μας είναι «να τα βγάλουμε πέρα»;

Μεγαλώσαμε με το «γιατρός να γίνεις ή δικηγόρος ή έστω να μπεις στο δημόσιο, να τακτοποιηθείς». Κανείς δε μας μίλησε ποτέ για την αυτοπραγμάτωσή μας και τι συμβαίνει μετά την τακτοποίηση. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ικανοποίηση εκείνη που παίρνεις όταν κάνεις καλά μια δουλειά που αγαπάς. Την αίσθηση εκείνη της πληρότητας που προκύπτει από το να έχουν αντίκρυσμα οι ψυχικές και σωματικές σου δυνατότητες, όταν τελειώνει η μέρα και ξαπλώνεις επιτέλους στο πολυπόθητο κρεβάτι σου, κάνοντας τον απολογισμό σου. 

Το θέμα είναι αν επιλέγουμε λανθασμένη επαγγελματική αποκατάσταση καθώς -εκπαιδευτικά μιλώντας- δεν εμβαθύνουμε στις μεμονωμένες δυνατότητες του κάθε ατόμου αλλά χτίζουμε σωρηδόν πλάσματα με γενικές γνώσεις, ή αν δεν έχουμε εν τέλει επιλογή καθώς -οικονομικά μιλώντας- ξεζουμιζόμαστε στις θεσούλες εκείνες που μας αποπνέουν μια λανθασμένη σιγουριά για το επερχόμενο μέλλον.

Σαφώς, κομμάτι της πίτας παίρνει κι η νοοτροπία που μας διακατέχει. Ένα από τα βίτσια μου τελευταία, είναι να ρωτάω τους ανθρώπους που γνωρίζω τι επάγγελμα θα έκαναν αν είχαν απεριόριστες δυνατότητες στην επιλογή του και δεν τους ανάγκαζε το βιοποριστικό κομμάτι να το απορρίψουν. Ούτε ένας δε μου απάντησε μέχρι ώρας το επάγγελμα που κάνει στην παρούσα φάση της ζωής του και -πιστέψτε με- ρωτάω αρκετό καιρό. Οι περισσότεροι θέτουν ως παράγοντα απόρριψής του την οικονομική ανασφάλεια. Συναντώ όμως και πολλούς ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να ψαχτούν παραπάνω από το προφανές, δεν έχουν τη διάθεση, οπότε μένουν στο «δεν ξέρω».

Δεν κρίνω τους ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει να εξελιχθούν, ο καθένας μας έχει συγκεκριμένες βλέψεις για τον εαυτό του κι έχει κάθε δικαίωμα σ’ αυτό. Κρίνω όμως τους ανθρώπους που, ενώ θέλουν την εξέλιξη, τα παρατούν και δεν παλεύουν να γίνουν κάθε μέρα ο καλύτερος δυνατός εαυτός τους, γιατί βολεύονται σε μια συνθήκη που ουσιαστικά δεν τους ικανοποιεί. Τους κρίνω γιατί μέσα απ’ αυτούς κρίνω κι εμένα, όταν είναι λίγο πιο δύσκολο να συμβεί. Αντί να διαθέσουμε την ενέργειά μας στην αλλαγή, τη διαθέτουμε στην γκρίνια.

Θαυμάζω αντίθετα τους ανθρώπους που σηκώνουν το κεφάλι και μέρα με τη μέρα βάζουν ένα ακόμα λιθαράκι χτίζοντας τον δρόμο προς τη δική τους αυτοπραγμάτωση. 

Ανθρώπους που σπουδάζουν στα 40 γιατί η γνώση κι η εξέλιξή τους δεν έχει ταβάνι. Παιδιά σε μικρές ηλικίες που μπαίνουν γρήγορα στο παιχνίδι του επιχειρείν στήνοντας ή αναλαμβάνοντας εταιρείες γιατί πιστεύουν στις δυνατότητές τους και θεωρούν ότι μπορούν ν’ αφήσουν ένα ισχυρό αποτύπωμα στον επαγγελματικό χώρο που δραστηριοποιούνται. Αν έχεις μιλήσει μαζί τους, θα τους ξεχωρίσεις από τη λάμψη που έχουν τα μάτια τους κάθε φορά που τους ρωτάς τι επάγγελμα κάνουν ή πώς σκέφτονται να το εξελίξουν.

Κάποτε μια φίλη μου είπε: «Να τα φοβάσαι τα υποκοριστικά, θεσούλα, ζωούλα, σπιτάκι. Πάρα πολύ μιζέρια κρύβουν από κάτω.» Κι είχε δίκιο. Τα υποκοριστικά μάς οδηγούν μόνο στην επιβίωση. 

Για όποιον, τώρα, νομίζει ότι σκοπός της ύπαρξής μας είναι απλώς να επιβιώσουμε μέχρι να φτάσουμε ταλαίπωροι στο τέλος, λυπάμαι που δε βρέθηκε τίποτα να τον πείσει για το αντίθετο. Η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα υπέροχο παιχνίδι, που το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος του. Μέσα από ρίσκα κι εμπειρίες μαζεύεις ενέργεια για να περάσεις κάθε πίστα. Κι όπως σε κάθε παιχνίδι, πίστα στην πίστα, φτάνεις στον αρχηγό και σκοπός είναι να τον κερδίσεις. Τώρα, αν επιλέγουμε να παίζουμε ξανά και ξανά την ίδια πίστα, είναι άλλο θέμα.

Εγώ, πάντως, θέλω να δω εκείνο το “YOU WIN” με τα πολύχρωμα γραμματάκια που βγάζει στο τέλος η οθόνη και να λάμψουν τα δικά μου μάτια, που επιτέλους κέρδισα. 

Γιατί είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να κερδίζεις, πρώτα απ’ όλα στη ζωή που σου χαρίστηκε.

Συντάκτης: Έλενα Φούντα

https://www.pillowfights.gr/

"Εάν θέλετε να ζήσετε πολλά χρόνια" επιλέξτε αυτές τις τροφές !

 

Παρόλο που υπάρχουν πολλοί παράγοντες, όπως το περιβάλλον, το οικογενειακό ιστορικό και η ηλικία που επηρεάζουν το πόσο καιρό ζείτε, υπάρχουν και αρκετές μελέτες που υποστηρίζουν την πολύ ισχυρή σχέση μεταξύ της διατροφής και της μακροζωίας.

Όλοι γνωρίζουμε πως τα φρούτα και τα λαχανικά περιέχουν ενώσεις που μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιακών παθήσεων και εγκεφαλικού επεισοδίου, κάποιων καρκίνων, χρόνιων αναπνευστικών παθήσεων, διαβήτη και παχυσαρκίας, γεγονός που αποτελεί έναν από τους λόγους που οι ειδικοί στον τομέα της υγείας προσπαθούν συνεχώς να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να τρώνε περισσότερα από αυτά.

Αλλά τα φρούτα και τα λαχανικά δεν είναι τα μόνα τρόφιμα που πρέπει να καταναλώνετε για να έχετε υγεία και μακροζωία.

"Εάν λοιπόν θέλετε να ζήσετε περισσότερο συνεχίσετε την ανάγνωση."

Όσπρια

Τα όσπρια είναι εξαιρετικές πηγές φυτικών ινών και φυτικών πρωτεϊνών που κρατάνε τα επίπεδα του σακχάρου σας σταθερά και αυξάνουν το αίσθημα κορεσμού. Συμβάλουν επίσης στη σωστή λειτουργία του εντέρου και στη ρύθμιση της ανοσολογικής λειτουργίας. Καλό είναι να να συμπεριλάβετε τουλάχιστον πέντε μερίδες οσπρίων στη διατροφή σας εβδομαδιαίως.

Αυγά

Ενώ τα αυγά έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε χοληστερόλη, η έρευνα δείχνει ότι δεν επηρεάζει τη συνολική χοληστερόλη αίματος με τον ίδιο τρόπο που κάνουν τα κορεσμένα λίπη. Στην πραγματικότητα, μια μετα-ανάλυση που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα του Αμερικανικού Κολλεγίου Διατροφής, διαπίστωσε ότι τα άτομα με υψηλή πρόσληψη αυγών (περίπου επτά εβδομαδιαίως) είχαν 12% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης εγκεφαλικού επεισοδίου σε σύγκριση με όσους είχαν χαμηλή πρόσληψη αυγού (λιγότερο από δύο την εβδομάδα.

Φυλλώδη λαχανικά

Τα φυλλώδη πράσινα λαχανικά, όπως το σπανάκι, είναι πλούσια σε φυλλικό οξύ το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην κυτταρική ανάπτυξη και στον σχηματισμό ερυθρών αιμοσφαιρίων. Επίσης περιέχουν αντιοξειδωτικά τα οποία προστατεύουν από την αποσύνθεση του DNA ή την καταστροφή των κυττάρων.

Ελαιόλαδο

Το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο συμβάλει στη μείωση της φλεγμονής, της αρτηριακής πίεσης και στη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Η κατανάλωση ελαιολάδου μειώνει επίσης τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, όπου είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτου στις ΗΠΑ.

Λιπαρά ψάρια

Εκατοντάδες μελέτες υποστηρίζουν πως η κατανάλωση λιπαρών ψαριών προσφέρουν πολλαπλά οφέλη για την υγεία του εγκεφάλου, καθώς περιέχουν ωμέγα-3 λιπαρά οξέα και DHA (δοκοσαεξαενοϊκό οξύ).

Κρεμμύδια και σκόρδο

Το κρεμμύδι και το σκόρδο προσφέρουν πολλά περισσότερα από το να δίνουν γεύση στα φαγητά. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην American Journal of Clinical Nutrition,δείχνει ότι μια διατροφή πλούσια σε κρεμμύδια και σκόρδο μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των ασθενειών.

Καφές

Καλά νέα: Δεν χρειάζεται να σταματήσετε τη συνήθεια του καφέ. Απολαμβάνοντας ένα φλιτζάνι είναι πραγματικά καλό για την υγεία σας. Στην πραγματικότητα, πολλές έρευνες έχουν συνδέσει την κατανάλωση καφέ με μειωμένο κίνδυνο καρκίνου, καρδιαγγειακών παθήσεων, άνοιας, ηπατικών νόσων και ακόμη και σακχαρώδη διαβήτη.

Τσάι

Το τσάι όλων των ειδών – πράσινο, μαύρο, λευκό – είναι γνωστό για τα οφέλη στην υγεία, χάρη στις αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ενώσεις του. Η κατανάλωση μαύρου τσαγιού έχει συνδεθεί με τη βελτίωση της πυκνότητας των οστών σε ηλικιωμένες γυναίκες και το πράσινο τσάι έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού και άλλων καρκίνων.

Σπόροι Chia

Οι σπόροι Chia μπορεί να είναι μικροσκοπικοί, αλλά τα οφέλη τους είναι πάρα πολλά. Είναι πλούσιοι σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα τα οποία συμβάλουν στην καλή υγεία του εγκεφάλου, και ενισχύουν την υγεία του δέρματος.

Αβοκάντο

Το αβοκάντο είναι πλούσιο σε βιταμίνες και μέταλλα, συμπεριλαμβανομένων των βιταμινών C , K , B, E και A , καθώς και σε φυτικές ίνες και υγιή λίπη. Περιέχει επίσης υψηλή περιεκτικότητα σε κάλιο – ακόμη περισσότερο από τη μπανάνα. Το κάλιο συμβάλλει στη μείωση της αρτηριακής πίεσης εξισορροπώντας τις αρνητικές επιπτώσεις του αλατιού στη διατροφή.

Πλιγούρι βρώμης

Η βρώμη έχει συνδεθεί με τη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα και της χοληστερόλης. Ένα μπολ με βρώμη καθημερινά είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχύσετε την υγεία και να αποκτήσετε ευεξία.

Μανιτάρια

Τα μανιτάρια είναι μια θαυμάσια πηγή θρεπτικών ουσιών, ιδιαίτερα της βιταμίνης D , που βοηθάει στη διατήρηση υγιών οστών. Είτε τα τρώτε ωμά είτε μαγειρεμένα λαμβάνετε πολύτιμα θρεπτικά συστατικά για την υγεία.

*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία ή διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας.

το διαβάσαμε ΕΔΩ jenny.gr