Η φωνή του πεινασμένου εαυτού και το «Μένουμε σπίτι»

H φωνή του πεινασμένου εαυτού και το «Μένουμε σπίτι»  της Βούλας Φλώρου Voula Florou

Ο κορωνοϊός μοιάζει να κερδίζει έδαφος, καθώς μας οδηγεί να κρυφτούμε φοβισμένοι στα σπίτια μας, κλειδώνοντας την πόρτα μας, για να μη δεχτούμε επιθέσεις. Είναι όμως αλήθεια έτσι;
Είναι έτσι, εάν έτσι πιστεύουμε ότι είναι! Είναι γνωστό ότι η πραγματικότητά μας έχει το χρώμα που εμείς της δίνουμε. Εάν φοράμε τα σκούρα γυαλιά του φόβου, βιώνουμε το «μένουμε σπίτι» σαν περιορισμό της ελευθερίας μας, κάτι που δεν αποτελεί δική μας επιλογή και αυτό σαν σκέψη, όταν αναπαράγεται μέσα μας, δημιουργεί συναισθήματα θυμού, λύπης, φόβου.

Μήπως να αλλάξουμε γυαλιά και να το δούμε σαν ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας;
Στην καθημερινότητα, συχνά, μπορεί να λέγαμε ως τώρα πως μας λείπει ο εαυτός μας και δεν έχουμε χρόνο για μας, για τα «θέλω» μας και τις επιθυμίες μας. Τώρα, λοιπόν, ο κορονοϊός μας δωρίζει χρόνο και επιτέλους μπορούμε να μείνουμε με τον εαυτό μας. Αυτό, όσο ωραίο και αν ακούγεται, μπορεί για κάποιους από εμάς να είναι τρομακτικό.

Γιατί, τι θα γίνει εάν ανακαλύψουμε ότι τα αληθινά μας «θέλω» και οι πραγματικές μας επιθυμίες είναι μακριά από τη ζωή που ζούμε σήμερα; Τι θα γίνει εάν ανακαλύψουμε ότι έχουμε κάπου βαθιά μέσα μας ένα σεντούκι σκονισμένο και εκεί μέσα έχουμε κρύψει τα αληθινά Όνειρά μας, τα δικά μας Όνειρα, όχι αυτά των άλλων, των αγαπημένων μας προσώπων, των προϊσταμένων μας ή της κοινωνίας; Τι θα γίνει αν ανακαλύψουμε ότι αλλού είναι η βαθύτερη χαρά μας και όχι στο κυνήγι της ύλης;

Όλοι ξέρουμε πως χαιρόμαστε πολύ όταν αποκτάμε ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ένα καινούργιο ακριβό ρολόι, καινούργιο μπουφάν, παλτό, τσάντα ή παπούτσια. Και η χαρά είναι μεγαλύτερη όσο πιο ακριβό ή επώνυμο είναι το νέο μας απόκτημα. Και η χαρά κρατά λίγες ώρες ή και μέρες. Τους επόμενους μήνες ίσως το θυμόμαστε πού και πού, χωρίς να νιώθουμε πια χαρά, καθώς έχει ενσωματωθεί στη συλλογή των αντικειμένων, που ζήτησε το «εγώ» μας για να τραφεί.

Φυσικά, δεν έχει τίποτε κακό η απόκτηση ακριβών αντικειμένων. Αντίθετα, μπορεί να μας συνδέει με την ομορφιά που καταφέρνει ο άνθρωπος να δημιουργήσει και σίγουρα αξίζουμε και τα όμορφα και τα ακριβά στη ζωή μας, αφού αξίζουμε την αφθονία. Αυτό που δημιουργεί την ταλαιπωρία μας είναι η προσκόλληση σε αυτά που θρέφουν το «εγώ» μας. Εύκολα καταλαβαίνουμε τη διαφορά, αν παρατηρήσουμε τα συναισθήματα που βιώνουμε, όταν δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ένα συγκεκριμένο αγαθό. Εάν η απόκτησή του έχει γίνει ανάγκη, βιώνουμε τη μη απόκτησή του ως έλλειμα. Τότε βιώνουμε πόνο, λύπη, θυμό, ενοχή, δηλαδή συναισθήματα που είναι όλα τους δυσάρεστα.

Πολύ συχνά, τα αντικείμενα αυτά γίνονται υποκατάστατα άλλων αναγκών μας. Αποζητάμε κι άλλη ύλη, όταν δεν έχουμε αγκαλιές και χάδια στη ζωή μας, όταν μας λείπει η τρυφερότητα, ο έρωτας, η αγάπη, όταν στην εργασία μας δεν αξιοποιούνται τα ταλέντα και οι ποιότητές μας, όταν ζούμε μια επαναλαμβανόμενη ζωή, στερημένη από δημιουργικότητα και προσφορά στον κόσμο μας.

Ως σήμερα, τρέχαμε… τρέχαμε… για να ξεφύγουμε από τα συναισθήματα που έχουμε κρύψει καλά μέσα μας, από τα δυσάρεστα συναισθήματα που καταχωνιάσαμε βαθιά μέσα μας, γιατί νομίζαμε πως δεν αντέχαμε να τα βιώσουμε. Κρύψαμε στα βάθη του εαυτού μας τον πόνο των παιδικών τραυμάτων, τη ντροπή της εφηβικής ηλικίας, το θυμό εκείνες τις φορές που μας υποτίμησαν και δεν μιλήσαμε, την ενοχή γιατί μιλήσαμε άσχημα, πληγώσαμε έναν άνθρωπο και το «εγώ» μας δεν μας επέτρεψε ποτέ να ζητήσουμε συγγνώμη, τον πόνο της απώλειας για να φανούμε δυνατοί και να στηρίξουμε αγαπημένα πρόσωπα και πόσα άλλα…

Τρέχαμε… τρέχαμε, γιατί όσο είμαστε σε κίνηση δεν θα αντικρύζαμε - νομίζαμε- ποτέ αυτά που έχουμε κρύψει, αφού απλά, με μια agenda τόσο γεμάτη, δεν υπήρχε ο χρόνος για να τα συναντήσουμε. Και κάποια βράδια, κάτι αναδυόταν, εάν μείναμε μόνοι… Και γιατί να μείνουμε μόνοι; Ανοίγαμε την τηλεόραση και χανόμαστε από κανάλι σε κανάλι, από το ένα σίριαλ στο άλλο, χανόμαστε μέσα στις ζωές των άλλων.

Κάποιες φορές, αν για λίγο κάναμε ησυχία, η φωνή του εσωτερικού μας επαναστάτη ακουγόταν από ένα απόμακρο σημείο: «Φτάνει πια τόσο τρέξιμο! Με εξάντλησες!» «Ποιος φωνάζει; Τι θέλει ο ζητιάνος; Δώσ’του φαγητό να ησυχάσει! Φαγητό απ’αυτό το νόστιμο, να τρώει να μη μας ενοχλεί! Μήπως να του παραγγείλουμε απ’έξω κάτι νόστιμο;» Και το τζανκ φουντ έπεφτε στο στομάχι, για να πάψει ο πεινασμένος. Άλλες φορές πάλι, μόλις από μακριά ακουγόταν αυτή η φωνή του επαναστάτη εαυτού, τότε τρέχαμε στο καταφύγιο της ζάχαρης, καταναλώνοντας αχόρταγα γλυκά κάθε είδους ή του μεθυστικού αλκοόλ, λίγο λίγο κάθε βράδυ. Έτσι, ο πεινασμένος εαυτός εθίστηκε. Για να τον κάνουμε να σωπάσει, χωρίς καν να το καταλάβουμε, μπήκαμε σε ατέρμονους φαύλους κύκλους στο βασίλειο των εθισμών: λιπαρά φαγητά, γλυκά, ποτό, υπερκατανάλωση ρούχων και υποδημάτων, sex, ουσίες…
Τι θα γίνει, λοιπόν, τώρα που μας στερούν το τρέξιμο; Τι θα γίνει τώρα που η αρένα κλείνει; Τι θα γίνει τώρα, που έχουμε χρόνο στο σπίτι; «Μένουμε σπίτι» είναι το σύνθημα. Και πώς θα διαχειριστούμε τώρα αυτή τη φωνή του πεινασμένου και εθισμένου εαυτού μας; Πόσο να τον ταΐζουμε φαγητά και γλυκά για να σωπάσει; «Ήδη βάλαμε κιλά», λένε η φίλοι, την ώρα που κοιτάμε στον καθρέφτη τη δική μας κοιλιά να μεγαλώνει.
Ωστόσο, ό,τι μοιάζει με κίνδυνο μπορεί να συνδέεται με μια κρυμμένη ευκαιρία!
Τι θα λέγατε να πάρουμε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας;
Να αντέξουμε να μείνουμε καλοί ακροατές και να ακούσουμε τη φωνή του πεινασμένου εαυτού. Να μείνουμε στη σιωπή για λίγο, μόνο να ακούσουμε. Τι λέει; Γιατί φωνάζει; Τι του λείπει; Ποια τροφή αληθινά τον ευχαριστεί και παράλληλα του κάνει καλό;
Μήπως ο πεινασμένος εαυτός θέλει στοργή και χάδια;
«Γιατί δεν αγκαλιάζεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Γιατί δεν μένεις στις αγκαλιές, για να ρουφήξεις από αυτές κάθε σταγόνα θρέψης; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες στον καθρέφτη το σώμα σου και με το βλέμμα σου το χάιδεψες με αγάπη;»
Η στοργή, η αγκαλιά και τα χάδια είναι τροφή για την ψυχή μας. Σήμερα, που η σύσταση είναι να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ μας, ας ξεκινήσουμε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι τη θρεπτική τροφή, που χρειάζεται ο εαυτός μας. Ας ξεκινήσουμε από τα χέρια μας, που τόσο συχνά πλένουμε και ταλαιπωρούμε με απολυμαντικά τις τελευταίες ημέρες. Ας τα παρατηρήσουμε, ας επιτρέψουμε να χαϊδέψουν το ένα το άλλο, βάζοντας μια απαλή κρέμα και ας τους πούμε «ευχαριστώ» για τις εμπειρίες που μας προσφέρουν.

Μήπως ο πεινασμένος εαυτός ζητά τη βέλτιστη ποιότητα τροφής που αξίζει;
«Πόσο προσεγμένο είναι το φαγητό που τρως; Όταν το αγοράζεις έτοιμο, έχεις αναρωτηθεί ποια συναισθήματα βιώνουν οι άνθρωποι που το έχουν μαγειρέψει; Αν βιώνουν θυμό, γιατί είναι κακοπληρωμένοι, λύπη γιατί εργάζονται πολλές ώρες, αυτά τα συναισθήματα έχουν μπει σε ό,τι αγγίζουν και εσύ τα τρως μαζί με το σουβλάκι σου. Αναρωτήθηκες ποτέ πόσα συντηρητικά έχουν οι συσκευασίες τροφών που ανοίγεις;»

Ας μείνουμε για λίγο μπροστά από την τροφή, για να νιώσουμε πώς αισθάνεται το σώμα μας! Πόσο φρέσκιες είναι οι τροφές που τρώμε; Γνωρίζουμε εάν έχουν μαγειρευτεί σε πολύ υψηλή θερμοκρασία και έχουν καταστραφεί όλα τα θρεπτικά συστατικά τους; Ας ακούσουμε το σώμα μας!! Το σώμα μας μιλάει!!

Μήπως ο πεινασμένος εαυτός ζητά χρόνο για τα αγαπημένα πρόσωπα;
«Πόσο χρόνο βρίσκεις, για να τον αφιερώσεις στο παιχνίδι με τα παιδιά και να χαρείς και εσύ σαν παιδί; Πόσο χρόνο βρίσκεις, για να ακούσεις με υπομονή τους ηλικιωμένους γονείς μας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες το πρόσωπο που θεωρείς σύντροφό σου, πώς αισθάνεται στη σχέση μαζί σου, τι χρειάζεται για να είναι καλά, που άκουσες με ενσυναίσθηση και που είπες και εσύ τη δική σου αλήθεια με ειλικρίνεια;»
Οι σχέσεις με τους αγαπημένους μας θρέφουν τα κύτταρά μας με αγάπη. Σήμερα, έχουμε χώρο στη ζωή μας για τη χαρά, που δίνει η επαφή! Ας μη φοβηθούμε ότι θα ειπωθούν τα ανείπωτα! Κι αυτό ας γίνει. Όλοι αντέχουμε την αλήθεια μας και η αλήθεια ας είναι ο οδηγός μας από εδώ και πέρα. Ό,τι έρχεται είναι για το ανώτερο καλό μας.
Μήπως ο πεινασμένος εαυτός ζητά τις συμπεριφορές που αξίζει;
«Σε ποιον επιτρέπεις να σε υποτιμά; Εξακολουθεί να είναι ο γονιός σου; Έχεις αναρωτηθεί μήπως το ρόλο του επικριτικού γονιού σου έχει πάρει ο/η σύντροφός σου ή ο/η manager σου; Ποιος σου μιλά θυμωμένα και εσύ καταπίνεις το δικό σου θυμό και μετά τον ξερνάς σε αγαπημένα σου πρόσωπα; Σταμάτα να καταπίνεις και να χοντραίνεις! Σταμάτα να καταπίνεις και να αρρωσταίνεις!»
Ο πεινασμένος εαυτό μας λέει την αλήθεια μας. Ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε νέα όρια και να σταματήσουμε τις συμπεριφορές που δεν μας αξίζουν! Μπορούμε να μιλήσουμε με ευγένεια και ηρεμία για τα συναισθήματα, που νιώθουμε όταν βιώνουμε αυτές τις συμπεριφορές. Χρειάζεται, ως ενήλικοι, να συνδεθούμε με την ευθύνη της ζωής μας και περιγράψουμε, επιτέλους, τις συμπεριφορές που θέλουμε εμείς για να είμαστε καλά. Ίσως η άλλη πλευρά μάς ακούσει. Ίσως χρειαστεί να επαναλάβουμε την περιγραφή κι άλλες φορές. ΄Ισως πάλι να μη θέλει να μας ακούσει και τότε, χρειάζεται να αναλάβουμε τη σοβαρότερη ευθύνη της ζωής μας και να προχωρήσουμε μπροστά! Έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας, όλοι έχουμε, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Μήπως ο πεινασμένος εαυτός ζητά χρόνο για περισσότερη χαρά, για άσκηση και hobbies;
«Γιατί δεν έχεις hobbies; Γιατί δεν μου δίνεις ελεύθερο χρόνο για άσκηση και δραστηριότητες που μου δίνουν χαρά; Όχι, δεν είναι απαραίτητα τα χρήματα για να ασκηθείς! Μπορείς να περπατήσεις, να κάνεις jogging, να βρεις το κατάλληλο πρόγραμμα στο youtube για yoga, pilates, tai chi, γυμναστική, χορό…. Γιατί μου στερείς το χρόνο για να παράξω ενδορφίνες, τις ορμόνες της χαράς; Ναι, αυτές που το εργοστάσιο του σώματός μας παράγει με την άσκηση!»
Άλήθεια, με τόσο τρέξιμο, μήπως παραμελήσαμε τα hobbies μας; Τι; Ίσως δεν έχουμε πια; Τότε, ας θυμηθούμε! Τι μας άρεσε να κάνουμε, όταν είχαμε ελεύθερο χρόνο παλιότερα; Μήπως ζωγραφίζαμε ή παίζαμε μουσική; Μας άρεσε η ενασχόληση με τον πηλό ή τη ραπτική; Ας θυμηθούμε κι ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας πως θα ξεκινήσουμε και πάλι ή θα δοκιμάσουμε κάτι νέο! Ας ξεκινήσουμε, τώρα που έχουμε χρόνο. Ας βγάλουμε από το ντουλάπι τα υλικά ή ας κάνουμε μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο και ας παρατηρήσουμε την εσωτερική μας πυξίδα χαράς! Λέει πάντα την αλήθεια!

Μήπως ο πεινασμένος εαυτός φωνάζει για να συνδεθείς με τα δικά σου Όνειρα;
«Η ζωή που ζεις είναι αυτή που ονειρεύτηκες; Μήπως παράτησες τα δικά σου Όνειρα και τα αντάλλαξες με το βόλεμα, σε μια κοινωνία, που σου είπε πως δεν χωρούν; Μήπως τα αντάλλαξες με τη φαινομενική ησυχία που επικρατεί μέσα σε ένα σπίτι όπου δεν υπάρχουν συγκρούσεις; Μήπως τα ξέχασες γιατί σε φόβισε η κρίση; Μήπως τα παράτησες γιατί σου είπαν πως μεγάλωσες, έχεις ρυτίδες ή κυτταρίτιδα, χόντρυνες ή δεν έχεις τις απαραίτητες σπουδές, τα κατάλληλα προσόντα, το χρόνο, τα χρήματα, την εμπειρία……»
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στους εξωτερικούς θορύβους και ας ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή. Πάντα υπάρχει χρόνος για να κάνουμε τα Όνειρά μας πραγματικότητα. Ως ανθρώπινο είδος διαθέτουμε τεράστιο δυναμικό. Η πρόσβαση στο πεδίο των απεριορίστων δυνατοτήτων μας ξεκλειδώνει, όταν έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας.
Ας ξεκινήσουμε με τη μικρή άσκηση να μείνουμε 5 λεπτά στην ησυχία κάθε πρωινού, μέσα στη σιωπή. Ας παρατηρήσουμε την αναπνοή και τις σκέψεις μας, χωρίς κριτική. Θα αφουγκραστούμε τον εαυτό μας και θα τον γνωρίσουμε βαθύτερα. Θα τον αγαπήσουμε περισσότερο! Σταδιακά, θα αποζητάμε το χρόνο αυτό. Τότε, ας τον αυξήσουμε, για να οραματιστούμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Η θεία συνειδητότητα πάντα ακούει, όταν εμείς φροντίζουμε «το μέσα μας». Είναι δική μας υποχρέωση να τιμάμε τις αρχές και τις αξίες μας, να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και έτσι να δηλώνουμε πως αξίζουμε όσα ζητάμε!

Μήπως ο πεινασμένος εαυτός ουρλιάζει για να συνδεθείς με την Αποστολή σου;
«Τι έχεις έρθει να κάνεις στον πλανήτη Γη; Για ποιο λόγο γεννήθηκες; Τι προσφέρεις στον κόσμο μας με το επάγγελμα που κάνεις σήμερα; Καιρό τώρα λες πως θέλεις να βάλεις τον εθελοντισμό στη ζωή σου ή λίγη ακόμη προσφορά, αλλά πάντα υπάρχει ένα εμπόδιο; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου; Και μην απαντήσεις το μεγάλωμα των παιδιών! Ναι, είναι και αυτό! Ποιος είναι ο σκοπός πέρα από αυτό και μετά από αυτό;»
Ας παρατηρήσουμε πότε χαιρόμαστε και νιώθουμε αυτή τη χαρά βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Ας παρατηρήσουμε τους αληθινά χαρούμενους ανθρώπους. Τι κάνουν; Ας διαβάσουμε ένα βιβλίο ή κάποια άρθρα σχετικά με την Αποστολή μας. Ας συγκεντρώσουμε πληροφορίες για το θέμα και στοιχεία κι ας γράψουμε μερικές λέξεις. Καθώς το κουβάρι θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται, οι λέξεις θα γίνουν φράση και η φράση αυτή θα γίνει η πυξίδα για το υπόλοιπο, φωτεινό κομμάτι της ζωής μας.
Μήπως, λοιπόν, ο πεινασμένος εαυτός φωνάζει «Αλλαγή»;
Ας τον ακούσουμε, επιτέλους! Ας παρατηρήσουμε, απλά, για αρχή τι μας ζητάει. Ας καταγράψουμε τι μαρτυρά η εσωτερική μας πυξίδα: πότε νιώθουμε δυσφορία και πότε νιώθουμε αληθινή χαρά. Αυτός είναι ένας βασικός δείκτης, τον οποίο χρειάζεται να εκπαιδευτούμε, για να τον παρατηρούμε. Σε αυτό το στάδιο απλά κάνουμε διάγνωση, ξεκαθαρίζουμε πού βρισκόμαστε σήμερα. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάποια δράση αλλαγής, εάν δεν είμαστε βέβαιοι τι μας ζητά ο εαυτός μας! Παρατηρούμε και καταγράφουμε!
«Κι αν δε θέλω;», μπορεί κάποιος από εμάς να αναρωτηθεί.
«Όλα είναι εντάξει»,αρκεί να μη μας ξεκουφαίνει η φωνή του πεινασμένου μας εαυτού. «Όλα είναι εντάξει», αρκεί να μην παραγεμίζουμε τον εαυτό μας με φαγητό ή με ύλη. «Όλα είναι εντάξει», αρκεί να μη βιώνουμε το πρωί, όταν ξυπνάμε, ένα κενό. «Όλα είναι εντάξει», αρκεί να μη σέρνουμε το σώμα μας στη δουλειά κάθε μέρα. «Όλα είναι εντάξει», αρκεί να μη βιώνουμε τα βράδια θυμό, λύπη, ενοχή ή ντροπή, φόβο.
Γεννηθήκαμε με μεγάλη προίκα, πλήθος ταλέντων και ικανοτήτων. Για την ακρίβεια, έχουμε άπειρες δυνατότητες. Γεννηθήκαμε για να εξελιχθούμε και να εξελίξουμε τον κόσμο, που μας δόθηκε. Γεννηθήκαμε για να βιώνουμε χαρά, τρυφερότητα, στοργή, αγάπη, αφθονία. Αυτά αξίζουμε! Αυτά ζητάμε συχνά από τους άλλους. Ας τα χαρίσουμε πρώτοι εμείς στον εαυτό μας, αγκαλιάζοντας, ταϊζοντας και φροντίζοντας τον πεινασμένο μας εαυτό και ας του δώσουμε την υπόσχεση πως, όταν τούτη η καταιγίδα με τον κορονοϊό περάσει, δεν θα επιτρέψουμε να ξαναπεινάσει ποτέ!

Δικαιώματα κειμένου:
Βούλα Φλώρου, 4D Dream Coach & Mentor, www.dreamersway.gr